Rozpoczęcie budowy w 1319 r. Pierwotnie w stylu gotyckim, jednonawowy pw. św. Doroty. W czasie pożaru miasta w 1531 r. kościół spłonął. Odbudowany, ponownie spłonął w 1643 r. Odbudowany i rozbudowany przez dodanie naw bocznych i kaplicy MB Różańcowej. W XIX w. gruntownie odrestaurowany, konsekrowany przez bpa Stanisława Fałęckiego, sufragana gnieźnieńskiego. Od wybudowania do 1864 r. był kościołem klasztornym dominikanów, a po kasacie tego zakonu przez rząd carski od 1864 do 1922 r. kościołem filialnym parafii farnej w Piotrkowie.
Ołtarz główny rokokowy z drugiej poł. XVIII w., 2 boczne barokowe z 1779 r. W nawach bocznych ołtarz św. Walentego z pocz. XIX w., klasycyzm, w drugiej nawie analogiczny ołtarz św. Antoniego z Dzieciątkiem z pocz. XIX w. W kaplicy MB ołtarz główny z końca XVIII w. z obrazem MB z Dzieciątkiem z poł. XVI w., pod którym 14 plakietek metalowych z Drogą Krzyżową z XVII w. Ołtarze boczne z końca XVIII w. Organy w kościele wykonane w 1883 r. w Firmie Józef Szymański i Syn w Warszawie, organy w kaplicy MB wykonane w 1880 r. w Firmie Leopold Blomberg w Warszawie, Droga Krzyżowa – obrazy olejne, umieszczone we współczesnych ramach – druga poł. XIX w. neobarok, dzwon ze sceną Ukrzyżowania, renesansowy z 1615 r.
